Daj, ać ja pobruszę, a ty poczywaj

Za Wikipedią – jest to najstarsze znane zdanie zapisane w języku polskim i na ziemiach Śląska, zamieszczone w Księdze Henrykowskiej, spisanej w opactwie cystersów ok. 1270 roku przez jego opata Piotra.
Do końca nie wiadomo co ono znaczy i nie będę sobie tym zawracać głowy. Podoba mi się i fajnie brzmi.
Właśnie sobie poczywam i za cholerę nie chce mi się ani pobrusić, ani popisać, ani pracować, ani nic.
Za oknem bzycząco – szemrzący upał. Jeden urlop dawno minął, do drugiego jeszcze prawie miesiąc. Po raz pierwszy od wielu lat odwiedziłam morze, nasze morze. Powiem Wam, że pięknie jest w tym naszym kraju – góry wysokie, plaże szerokie, jeziora przeczyste. Gdyby nie te wojny krzyżowe/drogowe/vatowe etc., to byłby niezły kraj do życia.
Póki co, z powodu kanikuły wszystkie codzienne niecierpiące zwłoki sprawy jakoś zwolniły i skapcaniały, a wyjazdy popracowe nad najbliższą „wielką wodę” sprawiają, że realność jest nadal na częściowych wakacjach.
I dobrze jest. I ciepło. I nie ma pośpiechu, ogólnie maniana moi mili.
Przy takiej pogodzie jakoś lepiej rozumiem południowców. Oni są właściwie ciągle jakby na wakacjach.

Czego i Wam życzę.

Jędz@